Na weken van intensieve wedstrijden, onverwachte wendingen en meeslepende rally’s is het einde van de competitie in zicht. Wat begon als een luchtige uitdaging tussen negen sportievelingen, is langzaam veranderd in een strijd die qua spanning niet onderdoet voor een Netflix-thriller. De ene dag zit je op het puntje van je stoel, de andere dag lig je dubbel van het lachen om de gekke taferelen die zich afspelen op en rond het veld. En geloof ons: de komende dagen worden er alleen nog maar spannender én grappiger op.
Neem nu Crispy. Deze speler, die zijn bijnaam vermoedelijk te danken heeft aan zijn krokante afwerking of aan zijn voorliefde voor Chocomelk, heeft inmiddels al zijn acht wedstrijden achter de rug. Met zes zeges en een puntenverschil waar je u tegen zegt, prijkt hij voorlopig bovenaan de ranglijst. Zijn spel was vaak zo solide dat tegenstanders het gevoel hadden tegen een muur te spelen. Een muur die terugschiet, welteverstaan. Toch kan Crispy nog niet rustig achterover leunen met een zak chips: want Joerie en Bart liggen nog op de loer, en die zijn niet van plan hem zomaar de titel cadeau te doen.
Joerie is dé uitdager van het moment. Zijn bijna feilloze balans – vijf overwinningen uit zes – laat zien dat hij niet alleen ballen kan slaan, maar ook koelbloedig blijft als het spannend wordt. Het lijkt bijna alsof hij zen-oefeningen doet vlak voor zijn wedstrijden, zo kalm is hij onder druk. Toch mag hij zich niet te zen voelen: in zijn laatste wedstrijden wacht hem serieuze tegenstand. En één misstap kan betekenen dat hij van titelpretendent verandert in de eeuwige nummer twee. Of drie. Of erger.
Bart daarentegen is meer van de verrassingen. Soms briljant, soms chaotisch – maar altijd gevaarlijk. Zijn spel lijkt op een doosje Bertie Bott’s Beans: je weet nooit precies wat je krijgt. Soms is het een lekkere karamelsmaak (lees: een overtuigende overwinning), soms een hapje spruitjespuree (een pijnlijke nederlaag). Maar met vijf zeges uit zeven ligt hij nog volledig op koers. Als Bart zijn grilligheid weet te temmen, kan hij zomaar de ultieme dark horse van het toernooi worden.
Roel bewijst ondertussen dat degelijkheid ook gewoon sexy kan zijn. Vier zeges in zes wedstrijden, weinig poeha, maar wel telkens het juiste doen. Hij speelt misschien niet het meest flitsende spel, maar wel het spel waarmee je ver komt. Toch wacht hem nog een pittige ontmoeting met Marco, en we weten allemaal: Marco kan soms ineens uit het niets toeslaan alsof hij maandenlang in stilte heeft getraind in een bergklooster.
Over Marco gesproken: met twee overwinningen in vijf duels staat hij in de onderste regionen, maar dat zegt niet alles. Zijn resterende wedstrijden – waaronder potjes tegen Sanne en Thijs – bieden hem de kans om nog wat punten bij elkaar te sprokkelen. En wie Marco kent, weet dat hij gevaarlijk kan zijn als hij niets meer te verliezen heeft. Misschien is hij wel het type dat stiekem piekt in de allerlaatste week, net op tijd om zijn seizoen een heroïsch tintje te geven.
Voor Laura zit het toernooi er inmiddels op. Drie overwinningen, vijf nederlagen, maar bovenal: een bak lef en doorzettingsvermogen. Ze kan nu lekker achterover leunen, kopje thee erbij, en genieten van het spektakel dat zich nog voor haar ogen ontvouwt. Misschien dat ze ondertussen stiekem hoopt dat anderen haar niet voorbijgaan in de eindstand – al gunnen we haar ook dat ze vanaf nu gewoon fanatiek kan meeschreeuwen langs de lijn.
Hobie heeft nog één wedstrijd te gaan en staat momenteel op drie overwinningen. Zijn spel is vaak spectaculair, soms briljant en af en toe ronduit bizar. Het is de man die je aan de ene kant van het veld een meesterlijke winner ziet slaan, en aan de andere kant een bal volledig het parkeerterrein op jaagt. Maar dát maakt Hobie zo leuk: je weet dat er spektakel komt, wat er ook gebeurt.
Dan is er Thijs. Hij heeft nog geen overwinning geboekt en staat voorlopig met nul punten onderaan. Maar wie Thijs kent, weet dat opgeven niet in zijn woordenboek voorkomt. Het lijkt soms alsof het universum samenspant om hem dwars te zitten – van katten die zijn sporttas bezetten tot pechmomenten in zijn wedstrijden – maar hij blijft komen. Zijn resterende duels zijn tegen stevige tegenstanders, maar stel je eens voor dat hij net nu zijn eerste overwinning pakt… Dat zou een verhaal zijn voor de boeken. En waarschijnlijk voor een komische Netflix-docu.
Sanne bevindt zich in een soortgelijke positie: nul overwinningen tot nu toe. Toch is ze altijd met een glimlach aanwezig en straalt ze plezier uit, ook al zitten de cijfers niet mee. Voor haar is één overwinning al genoeg om haar toernooi te kleuren. En wie weet komt die overwinning er nog: tegen Marco of Thijs liggen er zeker kansen. Mocht ze dat lukken, dan zal dat waarschijnlijk gevierd worden met meer enthousiasme dan een kampioen die de beker omhoog tilt.
Kortom: de komende dagen beloven allesbehalve saai te worden. Voor de top drie gaat het om de titel, waarbij elk punt en elk slagenwissel het verschil kan maken. Voor de rest gaat het om eer, prestige en – laten we eerlijk zijn – de lol van het spel. En daarin ligt misschien wel de charme van dit hele toernooi: het gaat niet alleen om wie er wint, maar vooral om de verhalen, de blunders, de onverwachte hoogtepunten en de gezelligheid eromheen.
Want of je nu Crispy bent met je trotse koppositie, Joerie die zen blijft onder druk, Bart de onvoorspelbare, Roel de degelijke, Laura de strijdlustige, Hobie de flamboyante, Marco de sluimerende outsider, Thijs de doorbijter of Sanne de eeuwige optimist – samen maken jullie deze competitie tot een feest. Een feest vol spanning, humor en onvergetelijke momenten.
De ontknoping nadert, dames en heren. Houd je vast, hou je lachspieren paraat, en vergeet vooral niet: hier gaat nog lang over nagepraat worden. Misschien wel langer dan het hele toernooi zelf duurde.
Reactie plaatsen
Reacties